Loodgrijze eenzaamheid
Ik was ongeveer 14 aar oud, mijn vader en moeder brachten me naar een zeilkamp. Op weg erheen dacht ik nog dat ik het leuk zou vinden. Maar aan boord in de klipper zakte er een lood en loodzwaar gevoel van ontreddering angsten en eenzaamheid over me heen. Dat is de hele week blijven hangen, ik werd ziek van het gevoel. Ik was ontroostbaar voor de leiding die wel hun best deden. Het maakte alleen maar erger eigenlijk. Aan het einde van de week werd ik bevrijd en moest ik inwendig heel hard huilen.