Alleen
Een paar jaar geleden kreeg ik ziekte van Pfeiffer, ik was moe, zooo moe, sliep, lag op de bank en had het koud. Ik had het zo koud dat geen deken of kruik echt hielp. Werken lukte ook niet. Ik zakte steeds dieper, het duurde maanden, een jaar, de ziekte hoorde al over te zijn, maar het enige dat ik kon was nóg dieper zakken in donkerte, omdat een wijze vrouw steeds weer zei dat dat de enige weg was. Toen ik helemaal op de bodem kwam, voelde ik het woord ‘eenzaamheid’ opkomen. Zwart, dof, ellendig en totaal onthand was ik, panisch boos en verlamd tegelijkertijd. Ik dook weg, rende, danste en las alles dat beschikbaar was over ‘eenzaamheid’ en gaandeweg ging ik erdoor, leerde het gevoel kennen, kwam een ervaring van stroming en licht, van dat ik in mijn kern niet alleen ben, maar al – één, verbonden met alles. Dat ervaar ik nu nog steeds….