Zelfgekozen eenzaamheid
Als ik een boek schrijf, of een plan maak, zoek ik de eenzaamheid op. Ik ga bijvoorbeeld wandelen om mijn gedachten te ordenen in een stad vol mensen, in de buurt van mijn kantoor. Mijn blik is naar binnen, niet naar buiten. Ik kan iets kopen, en vriendelijk groeten, zelfs even een praatje maken zonder dat deze naar binnengerichte blik verdwijnt. Ik word daar beter in naarmate ik ouder word.
De eenzaamheid in de stad bevalt me beter dan die in de natuur, die ik altijd wat overweldigend vind. Op een berg, in de duinen, als ik lang geen mensen zie vind ik dat iets wat beangstigend. Ik noem het mijn Roodkapje complex.
Er zijn ook soorten eenzaamheid die ik ken of heb gekend die met pijn of verdriet gepaard gaan, maar nu wilde ik graag over die eenzaamheid vertellen, die hoort bij concentratie en het scheppen van iets nieuws.