Vervreemende eenzaamheid
Ik was met 17 man een weekendje weg, bij de zeven heuvelen in Zuid-Gelderland. Het waren vrienden van mijn studentenvereniging. Een weekendje met natuurlijk alleen maar drukte, grappen maken en drank. Het was het derde ‘jaar’ dat we de groep ging, maar ik was voor het eerst. Ik voelde me compleet vervreemd van de anderen, merkte dat ik ze niet kende en zij mij evenmin. De persoon op wie ik leunde heb ik nauwelijks gesproken; hij zocht zelf veel de aandacht op; heel anders dan ik hem kende van de éénopéén gesprekken. Hij zag niet dat ik geen aansluiting vond. Ik viel terug op grappen maken, absurditeiten en onderbroekenlol. De keren dat er om me gelachen werd, dempten het surreële gevoel dat je niet aanwezig bent. Bij terugkomst op het station, zeiden we elkaar gedag. “Bedankt weer voor je humor,” zei een van de jongens. Ik herhaalde het langzaam voor mezelf, vol ongeloof, en dacht “M’n humor, dat ben ik helemaal niet.”