School eenzaamheid
In de eerste klas van de middelbare school vroeg ik een meisje naar het Bruggergala. Ze zei ja en dat ze er zin in had, om me de volgende dag met haar vriendinnen te vertellen dat het een grapje was. Ik stond in de gang van het oude, kloosterachtige gebouw. Er waren hoge, koude, enkelzijdige ramen en een donkerbruine houten vloer. Ik was twaalf en voelde me heel eenzaam omdat het eigenlijk altijd wel zo ging en ik vroeg me af waarom. Het was zo’n moment dat er heel veel mensen om je heen zijn, maar dat je dat niet doorhebt. Nadat zij en haar ‘vriendinnen’ hun gemene lach uitkakelden kreeg ik de neiging mijn schoolboeken naar haar hoofd te gooien.