Onafscheidelijk gescheiden
Zaterdag nacht rond vier uur. De straten zijn donker, kil en verlaten. De lucht is helder en starend naar de hemel lijken de sterren steeds feller te gaan stralen. De geur van regen op het met bladeren bezaaide asfalt lijkt te worden versterkt wanneer ik er overheen fiets. Vermoeid rij ik op mijn fiets die aanloopt. Het knerpende schelle geluid kaatst tegen de gebouwen. Ik denk aan de rumoerige, gezellige avond. Alle lachende gezichten die ik alleen uit verhalen kende. Het doffe licht van het bruine café. Al fietsend naar huis neem ik onbewust straten die niet op mijn route liggen. Ik dwaal door de gure, donkere herfstnacht. Ik zie haar lach voor me. Ik lach terug maar tranen branden in mijn ogen. Met een blij gevoel neem ik tevreden afscheid, rijdend op mijn fiets. Ik zal haar missen.