Aput: uitgespreide eenzaamheid
Als kind wist ik al dat ik nergens bij hoorde, niet bij mijn familie, niet bij mijn vrienden of kennissen. Ik kwam wel eens bij iemand, maar voelde me altijd het vijfde wiel aan de wagen. Nu word ik zestig en het is nog steeds hetzelfde. Ik werk fulltime. Ik praat met sommige collega’s, maar doe nergens aan mee. Niet met de pauzes en ik eet geen gebak op verjaardagen. Zelf vier ik al jaren geen feestdagen meer, omdat het niet meer hoeft van mij. Ik leef hoofdzakelijk om zo snel mogelijk mijn laatste dag te bereiken op deze wereld.
Zelfs warm eten heb ik opgegeven. Ik doe mijn rolluiken niet meer open. en ik kom alleen nog buiten om boodschappen te doen. Ik ben niet bang om naar buiten te gaan, het heeft allen geen zin meer vanwege mijn hernia. Ik heb mijn vrijwilligerswerk moeten opgeven, het hindert mij. Mijn vaste baan hindert mij. Mijn dagelijkse dingen, zoals aankleden. Daarbij ben ik licht incontinent geworden door de hernia. Allemaal extra redenen om niet naar buiten te gaan of om met niemand om te gaan. Mensen geef je een vinger, om je daarna neer te trappen.
Ik heb geen hekel aan mensen. Vertrouwen doe ik ze ook niet, dus sta ik echt alleen. Altijd zo geweest en het zal altijd zo zijn. Het enige wat telt voor in het leven is voor mij gevoel. Geld of materiële zaken geef ik niet om. En net datgene waar ik wel om geef kan ik niet bereiken. Dus ik stap graag opzij en laat het leven graag over aan iemand die er voor kiest. Als euthanasie een kans krijgt sta ik vooraan. Een hollander, die weet wat echte eenzaamheid is.